(ia shpalli) Të saktë (pa shmangie), pët t’ua tërhequr vërejtjen (atyre që nuk
besojnë) ndaj një dënimi të rëndë prej Tij, e për t’i përgëzuar besimtarët që
bëjnë vepra të mira, se ata do të kenë një shpërblim të mrekullueshëm.
Dhe për atë (fëmijë), as ata, e as të parët e tyre nuk kanë kurrfarë dijenie. Sa
e madhe është ajo fjalë që del nga gojët e tyre, e ata nuk thonë tjetër vetëm se
gënjeshtër.
Edhe i forcuam zemrat e tyre (i bëmë të qëndrueshëm) sa që kur ngritën thanë:
“Zoti ynë është Zoti i qiejve e i tokës, nuk adhurojmë ndonjë zot tjetër pos
Tij, e Ne atyre edhe më ua shtuam bindjen.
Këta, populli ynë ka besuar zota tjerë pos Tij, pse pra nuk sjellim ndonjë
argument të qartë për aa? A ka më mizor se aiqë shpif gënjeshtër ndaj
All-llahut?
Derisa jeni izoluar prej tyre dhe prej asaj që adhurojnë ata, pos All-llahut,
atëherë strehonu në shpellë, e Zoti juaj ju dhuron nga mëshira e tij e gjerë dhe
u lehtëson në çështjen tuaj atë që është në dobinë tuaj.
Dhe ti e shihje diellin kur lindte bartej prej shpellës së tyre nga ana e
djathtë, e kur perëndonte largohej nga ata nga ana e majtë, e ata ishin në një
vend të gjerë të saj. Kjo ishte një nga argumentet e All-llahut. Atë që e
udhëzon All-llahu, ai vërtet është udhëzuar, e atë që e humb, ti nuk do të
gjejsh për të ndihmës që do ta udhëzonte.
Do të mendoje se ata janë të zgjuar, ndërsa ata ishin të fjetur, e Ne i
rotullonim herë në krahun e djathtë e herë në të majtin. Qeni i tyre kishte
shtrirë këmbët e para pranë hyrjes. Sikur të kishe hasur në ta, do të ishe
kthyer duke ikur dhe do të ishe mbushur frikë prej tyre.
Ashtu (sikurse i vumë në gjumë) i zgjuam ata që të pyesin njëri-tjetrin (se sa
kanë fjetur). Njëri prej tyre foli e tha: “Sa keni ndejur?” Ata thanë:”Kemi
ndejur një ditë ose një pjesë të ditës!” Disa thanë: “Zoti juaj e di më së miri
se sa keni ndejur, prandaj dërgonie njërin prej jush me këtë argjend (monedhë
argjendi) në qytet, e të zgjedhë ushqim më të mirë, e t’ju sjellë atë juve dhe
le të ketë shumë kujdes e të mos i japë të kuptojë askujt për ju”.
Dhe ashtu (sikurse i zgjuam nga gjumi) i zbuluam (t’i shohim njerëzit), e të
kuptojnë se premtimi i All-llahut (për ringjallje) është i sigurt dhe se
katastrofa e përgjithshme (kijameti) është e padyshimtë. (i zgjuam) Mu atëherë
kur ata (populli) bisedonin për çështjen e tyre dhe thanë: “Ndëronu atyre një
ndërtesë (të jetë shenjë). Zoti i tyre di më së miri për ta. E ata që ishin me
shumicë thanë: “Do të ndërojmë gjithqysh në hyrjen e tyre një xhami”.
Ata (që bisedonin për këtë) do të thonë: “Ishin tre, i katërti ishte qeni i
tyre, dhe thonë: “Ishin pesë, e qeni i tyre ishte i gjashti i tyre”, kjo ishte
hamendje, po edhe thonë: “Ishin shtatë, e qeni i tyre ishte i teti!” Thuaj:
“Zoti im di më së miri për numrin e tyre, përveçnjë pakice nuk di kush për ta, e
ti (Muhammed) mos polemizo për numrin e tyre vetëm ashtu në tërësi, dhe askë mos
e pyet për ta”.
Vetëm (nëse i shton): “Në dashtë All-llah!” E kur të harrosh, përmende Zotin
tënd dhe thuaj: “Shpresohet se Zoti im do të më japë udhëzim edhe më të afërt
prej këtij (të as-habi kehfit)”.
Thuaj: “All-llahu e di më së miri sa kanë ndejur, Atij i takon fshehtësia e
qiejve dhe tokës. Çfarë (i çuditshëm) është të pamët e Tij dhe çfarë është të
dëgjuarit e Tij! Pos Tij ata (njerëzit) nuk kanë ndihmëtarë. Në vendimin e Tij
nuk mund t’i përzihet askush.
Përkufizoje veten tënde me ata që lusin Zotin e tyre mëngjes e mbrëmje, e që
kanë për qëllim kënaqësinë (razinë) e Tij, dhe mos i hiq sytë e tu prej tyre e
të kërkosh bukurinë e kësaj bote dhe mos iu bind atij që ia kemi shmangur zemrën
e tij prej përkjtimit ndaj Nesh dhe i është dhënë epshit të vet, pse puna e tij
ka mbaruar.
E ti thuaj: “E vërteta është nga Zoti juaj, e kush të dojë, le të besojë, e kush
të dojë, le të mohojë. Ne kemi përgaditur për jobesimtarët zjarr që muret e tij
(të flakës) i rrethojnë ata, e nëse kërkojnë shpëtim, ndihmohen me një ujë si
katran që përzhit fytyrat. E shëmtuar është ajo pije, e vend i keq është ai”.
Të tillët e kanë vendin në Xhennetin e Adnit, nën të cilin rrjedhin lumenj; e
aty stolisen me rrathë të artë dore dhe ata veshin rrobe të gjelbërta prej
mëndafshi të hollë e të trashë, janë mbështetur aty në shtretër. Sa shpërblim i
mrekulleshëm është dhe sa vend i bukur është ai.
E ti sillu atyre (që kërkuan t’i largosh varfanjakët) si shembul dy njerëz;
njërit prej tyre i dhamë dy kopshte (vreshta) nga rrushi dhe ato i rrethuam me
hurma, e në mes atyre djave bimë tjera.
Ai kishte edhe pasuro tjetër. E ai atij shokut të vet (që ishte besimtar) itha:
- duke iu krenuar atij - “Unë kam pasuri më shumë se ti e, kam edhe krah më të
fortë!”
Dhe ai hyri në kopshtin e vet (e me besimtarin për dore), po duke qenë dëmtues i
vetës (duke mos besuar dhe duke u krenuar) tha: “Unë nuk mendoj se zhduket kjo
kurrë!”
Dhe nuk besoj se do të ndodhë kijameti, (dita e gjykimit), por nëse bëhet që të
kthehem te Zoti im, padyshim do të gjej ardhmëri edhe më të mirë se kjo.
Atij ai shoku ivet (besimtari) itha - duke e polemizuar atë -: “A e mohove Atë
që të krijoi ty nga dheu, pastaj nga një pikë uji, pastaj të bëri njeri të
plotë?”
E pse ti kur hyre në kopshtin tënd nuk the: “Ma shaell llah, la kuvete il-la bil
lah” - (Allhu çka do, bëhet, s’ka fuqi pa ndihmën e Tij). Nëse ti më sheh mua se
unë kam më pak prej teje edhe pasuri edhe fëmijë (krah më të dobët).
Po unë shpresoj se Zoti im do të më japë edhe më të mirë nga kopshti yt, e këtij
tëndit t’i shkaktojë fatkeqësi nga qielli e të gdhijë tokë e lëmuar (e
zhveshur).
Dhe vërtet, u shkatërruan frutat e ti, e ai filloi tërrahë shuplakët për atë që
kishte shpenzuar në të, e ajo ishte rrënuar në kulmet e saj dhe thoshte: “O i
mjeri unë, të mos i kisha bërë Zotit tim akë shok!”
E ti (Muhammed) paraqitjau atyre shembullin e kësaj bote që ëshë si një ujë
(shi) që Ne e lëhsojmë nga qielli, e prej tij bima e tokës zhvillohet e
shpeshëtohet sa që përzihet mes vete, e pas pak ajo bëhet byk (pas tharjes) që e
shpërndajnë erërat. All-llahuka fuqi për çdo send.
pasuria dhe fëmijët janë stoli e kësaj bote, kurse veprat e mira (frtyi i të
cilave është i përjetshëm) janë shpërblimi më i mirë te Zoti yt dhe janë shpresa
më e mirë.
48-49. Dhe vihet libri (i veprave),e i sheh mëkatarët të frikësuar nga shënimet
që janë në të dh thonë: “Të mjerët ne, ç’është puna e këtij libri që nuk ka lënë
as (mëkat) të vogël e as të madh pa e përfshirë?” dhe atë që vepruan e gjejnë të
gatshme - prezente, e Zoti yt nuk i bën padrejt askujt.
48-49. Dhe vihet libri (i veprave),e i sheh mëkatarët të frikësuar nga shënimet
që janë në të dh thonë: “Të mjerët ne, ç’është puna e këtij libri që nuk ka lënë
as (mëkat) të vogël e as të madh pa e përfshirë?” dhe atë që vepruan e gjejnë të
gatshme - prezente, e Zoti yt nuk i bën padrejt askujt.
(Përkujto) Kur u thamë engjëjve: “Përuluni Ademit, e ata iu përulën përpos
Iblisit. Ai ishte nga xhinët, prandaj nuk respektoi urdhërin e Zotit të vet.
Vallë, a në vend Timin do ta merrni për mik atë dhe pasardhësit e tij, ndërsa
ata janë armiq tuaj?” Sa këmbim i shëmtuar është ai i jobesimtarëve!
E ditën kur Ai thotë: “Thirrni ata, për të cilët menduat se janë bashpuntorët e
Mij!” I thërrasin, por ata nuk u përgjigjen (për ndihmë) atyre dhe ato lidhjet e
tyre (në dynja) Ne i zhdukim.
Pasi që t’u ketë ardhur udhëzimi, njerëzit nuk i pengoi tjetër të besojnë dhe të
kërkojën falje prej Zotit të tyre, vetëm se presin t’u vijë edhe atyre
fatëkeqësia e popujve të mëparshëm ose t’u vijë atyre dënimi ballë për ballë.
Ne nuk i dërgojmë ndrushe të dërguarit pos vetëm si përgëzues e qortues. E,
megjithatë, ata që nuk besuan polemizojnë me të, ta mbizotërojë të vërtetën, dhe
argumentet e Mia dhe atë me çka u qortuan i marrin për tallje.
Kush është më zullumqarë se ai që është këshilluar me argumentet e Zotit të vet,
e ua kthejn shpinën atyre dhe harron atë që vetë e punoi? Ne kemi vënë mbi
zemrat e tyre mbulesë në mënyrë që të mos e kuptojnë atë (Kur’anin), kurse në
veshët e tyre shurdhim, andaj edhe nëse i thërret ti ata nërrugë të drejtë, ata
si të tillë nuk do të udhëzohen kurrë.
Zoti yt është që flë shumë dhe bën mëshirë të madhe, sikur t’i ndëshkonte ata
për atë që kanë vepruar, do t’ua ngutte atyre tash dënimin, por ata kanë
momentin e caktuar, e pos Tij nuk do të gjejnë ata strehim.
(përkjto) Kur Musai djaloshit që e shoqëronte i tha: “Nuk do të ndalem së ecuri
deri të arrijë vendtakimin e e dy deteve, ose do të udhëtoj një kohë të gjatë.
AI (djaloshi - Jushaë bin Nun) tha: “A e sheh!?” Kur u strehuam te shkëmbi, unë
e harrova peshkun dhe përveç djallit, nuk më bëri ksh ta harrojë q të përkujtojë
ty atë, dhe ai në mënyrë të çuditshme mori rrugën për në det!
Atij (Hidrit - njeriut të mirë e të dijshëm) Musai i tha: “A pranon të vijë me
ty, që të më mësosh nga ajo që je imësuar(i dhuruar) ti: dituri të drejtë e të
vërtetë?
E ata të dy shkuan *duke ecur) deri kur hipën në anije, ai (i dishmi) e shqeu
atë. Ai (Musai) tha: “A e shqeve që ti fundosësh udhëtarët e saj, vërtet bëre
një punë të hatashme?”
Vazhduan të shkojnë deri kur e takuan një djalë të ri, e ai (i dijshmi) e mbyti
atë. (Musai) Tha: “A e mbyte njeriun e pastër, pa mbytë ai askë?! Vërtet ke bërë
një pumë të shëmtuar!”
(Musai) Tha: “Nëse pas kësaj të pyes (të kundërshtoj) për ndonjë gjë, atëherë
mos më lejo të shoqëroj. Tashmë ndaj meje ke arsyetim (të mos më shoqërosh)!”
Vazhduan të shkojnë deri arritën te bannorët e një qyteti që prej tyre kërkuan
t’u japin ushqim, po ata nuk deshën t’i pranojnë si mysafirë (e as t’i ushqejnë)
e ata të dy gjetën një mur që gati rrëzohej, e ai e drejtoi atë (murin). (Musai)
Tha: “Sikur të kishe dashur do t’u merrje shpërblim për këtë!”
Sa i përket anijes, ajo ishte pronë e të varfërve, që veprojnë në det, e unë
desha të bëjë atë me të meta, ngas para tyre ishte një sundues që grabiste çdo
anije (të aftë - pa të meta).